Τουλάχιστον μέχρι την περίοδο αμέσως μετά τον Γαληνό (129-217 μ.Χ.) η Αρχαία Ελληνική Ιατρική δεν ήταν ομοιογενής από πλευράς θεωρίας. Τρεις μεγάλες σχολές ιατρικής σκέψης (Ιπποκρατικοί ή Δογματικοί, Εμπειρικοί και Μεθοδικοί) και κάποιες μικρότερες (Πνευματικοί και Εκλεκτικοί) έρχονταν σε αντιπαράθεση γύρω από καίρια ζητήματα της φιλοσοφίας της ιατρικής. Η επικράτηση μιας λίγο ως πολύ ομοιογενούς ιατρικής παράδοσης μετά τον 4ο αι. μ.Χ. δημιούργησε ένα εύρωστο θεραπευτικό σύστημα που λειτουργούσε θαυμάσια μέχρι την έλευση της χημικής ιατρικής κατά τον 19ο αι. Χάρη στους Άραβες η ελληνική ιατρική κυριάρχησε σε μεγάλο μέρος του τότε γνωστού κόσμου. Στοιχεία της ανιχνεύονται στην απομονωμένη Αιθιοπία, την Ινδία (Unani Tibbia), το Θιβέτ, αλλά και την ίδια την Κίνα.
Στην προσπάθεια κατανόησης και πρακτικής εφαρμογής της Αρχαίας Ελληνικής Ιατρικής, στο πλαίσιο των ολιστικών μεθόδων θεραπείας, είναι απαραίτητη η ενδελεχής μελέτη της εξέλιξης των επιμέρους μερών της, δηλαδή της θεωρίας (4 στοιχεία και χυμοί κλπ.), της διάγνωσης και πρόγνωσης (σφυγμολογία, ουροσκοπία) και της θεραπευτικής (δίαιτα, φαρμακολογία, χειρουργική). Ιδιαίτερη αξία έχει η εξέταση της μεθόδου διδασκαλίας της ιατρικής από τους αλεξανδρινούς δασκάλους του 6ου-7ου αι. μ.Χ. (Γέσιος ο Πετραίος, Παλλάδιος Ιατροσοφιστής, Θεόφιλος Πρωτοσπαθάριος, Στέφανος ο Αθηναίος κλπ.) ειδικά αν θέλουμε να αναπτύξουμε ένα σύγχρονο αξιόλογο σύστημα εκπαίδευσης για την Αρχαία Ελληνική Ιατρική.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ:
* Οι τρεις μεγάλες σχολές ιατρικής σκέψης (Ιπποκρατικοί ή Δογματικοί, Εμπειρικοί και Μεθοδικοί)
* Η επίδραση της Ελληνικής ιατρικής στην Αιθιοπία, την Ινδία (Unani Tibbia), το Θιβέτ, αλλά και την Κίνα.
* Η θεωρία (4 στοιχεία και χυμοί κλπ.), η διάγνωση και πρόγνωση (σφυγμολογία, ουροσκοπία) και η θεραπευτική (δίαιτα, φαρμακολογία, χειρουργική) της Ελληνικής ιατρικής.
* Διοσκουρίδης, Γαληνός και οι αλεξανδρινοί δάσκαλοι του 6ου-7ου αι. μ.Χ. (Γέσιος ο Πετραίος, Παλλάδιος Ιατροσοφιστής, Θεόφιλος Πρωτοσπαθάριος, Στέφανος ο Αθηναίος κλπ.).